اشعار

بـه نـام نـامـی سـر، بـسـمـۀ تـعـالـی سر           بـلـنـد مـرتـبـه پـیـکــر، بـلـنـد بــالا سـر

فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد           که بندۀ تو نخواهـد گـذاشت، هر جا سر

قسم به معـنی لا یُـمکن الـفـرار از عـشق           که پُر شده است جهان، از حسین سرتاسر

نـگــاه کـن به زمـیـن! مـا رأیـت إلا تـن           بـه آسـمـان بــنـگــر! ما رأیـت إلا ســر

سری که گفت: من از اشتـیـاق لبـریـزم           به سـر سـرای خـداونـد مـی‌روم بـا سـر

هـر آنچه رنـگ تـعـلـق، مـبـاد بر بـدنـم           مـبـاد جـامـه، مـبـادا کـفـن، مـبـادا ســر

همان سری که "یحب الجمال" محوش بود           جـمـیـل بود، جـمـیـلا بـدن، جـمـیـلا سر

سری که با خـودش آورد بـهـترین‌ها را           که یک به یک، همه بودن سروران را سر

زهـیـر گفت: حـسیـنا! بخـواه از ما جان           حـبـیب گفت: حـبـیـبـا! بگـیـر از ما سر

سپس به معرکه عابس، " أجنّـنی" گویان           درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر

بنازم " أم وهـب" را، به پـارۀ تن گـفـت           بـرو به مـعـرکـه با سر ولی مـیـا با سر

خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید           گذاشت آخـر سـر، روی پـای مـولا سر

چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید           به روی چـادر زهـرا گـذاشت سقا، سر

در این قصیده ولی آنکه حُسن مطلع شد           همان سری است که بُرده برای لیلا سر

هـمـان که احـمد و محـمود بود سر تا پا           هـمـان سـری که خـداونـد بود، پا تا سر

پسر به کوری چشمان فـتـنه کاری کرد           پر از علی شود آغوش دشت، سرتـاسر

مـیـان خـاک، کـلام خــدا مـقـطـعـه شـد           میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر

حـروف اطـهـر قـرآن و نعـل تازۀ اسب           چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر

تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود           به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتی سر

جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است           جدا شده است و نـیـفـتاده است از پا سر

صــدای آیــۀ کـهــف الــرقـیــم مــی‌آیــد           بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر

بسوزد آن همه مسجد، بمیـرد آن اسـلام           کـه آفــتــاب درآورد از کــلــیــسـا ســر

دلـم هـوای حــرم کـرده اسـت مـی‌دانـی           دلـم هـوای دو رکـعـت نــمـاز بـالا سـر

زهـیـر بـاش دلـم! تـا به کـربـلا بـرسی           بـه کــاروان شـهـیـدان نـیـنــوا بـرسـی

امام پیک فرستاده در پی ات... برخیز           !در انتظار جـوابت نـشستـه... تا برسی

چه شام باشی و کوفه؛ چه کربلا ای دل           !مقیم عشق که باشی... به مقـتـدا برسی

زهـیـر باش! بزن خیمه در جـوار امام           که عـاشـقـانه به آن متـن ماجـرا برسی

مرید حضرت ارباب باش و عاشق باش!           کـه در مـقـام ارادت بـه مُـدّعـا بـرسـی

تمام خاک جهان کربلاست؛ پس بشتاب           درسـت در وسـط آتـش بــلا بـرسـی...

زهـیـر باش دلـم! با یـزید نفس بجـنگ!           که تا به اجـر شـهـیـدان نی نـوا بـرسی

سـلام ما به شُـکـوه آفـریـن بـزم جـلال!            بــزرگ زادۀ آزاده، "نـافـع بـن هــلال"

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب            چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال؟

به نطق محکم خود، شام و روز عاشورا            بـبُـرد ز آیــنـۀ قـلـب اهـل بـیـت، مــلال

بگفت: بی تو حسین! زندگی مراست، حرام            زهی! که زحمت مادر بر او حلال، حلال

ز بـیـم حـمـلـۀ او، خـصم را نبـود قـرار            ز ضرب نیزه و تیغش، عدو نداشت مجال

نوشتـه بود به هر چوب تـیـر، نـامش را            از آن که تا نشود ضربِ دست او، پامال

پس از قـتـال فـراوان، اسیـر دشمـن شد            ولی نـکـرد تـذلّـل به پـیـش قـوم ضـلال

شکسته بود، دو دستش که دست او بستند            که رشتـه رشتـۀ جانش ز تـیـغ بگسستند

پیـکـرم چشم انتظار تیـزی شمشیرهاست          در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:          پیش چشم یار مُـردن بهترین تقدیرهاست

پیش از این تیر نگاهت برده جان را از تنم          پس چه بهتر اینکه حالا قبله گاه تیرهاست

من سپـر بودم بـرای لـحـظـۀ مـعـراج تو          این نماز آخر من در خور تکـبـیـرهاست

پیکر خونین؛ تبسم؛ دامن تو؛ اشک من..؛          چشم دنیا تا ابد مبهوت این تصویرهاست

مسیح خوانده مرا؛ وقـت امتحان من است          زمان، زمان رجز خواندن جوان من است

از آســمــان چــهــارم مــسـیـح مـی بــارد          چـقـدر مـنـتـظـر رعـدِ آسـمـان مـن اسـت

به کف بگـیر سرت را برای یاری عـشق          سـرت مـقـدمـۀ سـرخ داسـتـان مـن اسـت

برو که پیکر مصلوب و بی سرت پـسرم          در امـتـداد مـسـیـر خـدا، نـشـان من است

نـمـاز آخـر خـود را اقـامـه کـن در خـون          بـرو که بـدرقـه‌ات نـغـمـه اذان مـن است

اگر چـه بعـد تو صحـراسـت خـانـه ام اما          دلم خوش است که زینب هم آشیان من است

ای شاه این غـلام که هم رنـگ مـوی توست           عـمــری دراز شـد، که هــوادار روی تـوست

یـا حـلقه ی غـلامی ات از گـوش او مـگـیـر            یـادِه نشـان، شهیش ،که با خلق وخوی توست

ای آفــتـــاب مـــشـرقِ  دارالـســلامِ عـشــق             من چون سهـیـل چـشـم امیـدم  به سوی توست

رســواتــر از ســراب شـوم گـر بــرانـی ام             زیــرا کــه آبــــروی مــن از آبــروی تــوست

رویـم سیـه که هست، تو روزم سیـه مخـواه             مشـکــن دل مـــــرا که در آن آرزوی تــوست

شــرم حـضـور ، رخـصتِ گـفـتـار دل نــداد            عمری است با خیال تو، درگفت وگوی توست

اشـک سـپــیـد مـن شـده تـــنـــهـا گــواه مـن             کایـن رو سیـاه ، عـاشق  روی نـکـوی توست

ای چـاره سازهردو جهان، چـاره ساز بـاش             بی چاره ای که ازسروجان،چاره جوی توست

چـون نـافـه بـر سیـاهـی رویـم نـظـر مـکـن             در قطره قطره خـونِ دلـم، عطر وبوی توست

دریـاب بـا شـراب شـهــادت بـه جـرعـه ای             آن را که از نخست به خـدمت، به کوی توست

شـعر «یـتـیـم» راکـه چـو مـویـت بـلنـد بـاد             خـود سرگذشت عـمـر من، ازجستُجوی توست

ای عشق! ازتو پیر و جوان را گزیر نیست           ای سـربـلـنـد! با تـوکسی سـر بـه زیـر نیست

چـونی ؟ که تا به مُلک دلـی خـانـه ساختـی           دیگر کسی به جُز تو در آن دل ، امیـر نیست

گـر سوی کس اشـاره به جـان باختن کـنی            فـرقــی مـیـان عـاشـقِ بُـرنـا و پـیـــر نـیـست

در کــربــلا ولایـتِ دل بــا حـبـیـب بـــود             عشقـی حبیب یـافـت که آن را نـظـیــر نیست

از زیــرِ بــرفِ پــیــریِ او لالـه بـردمـیــد            هـرگـه ز بـاغ دل بـدمــد لالـه ،دیـــر نـیـست

در بیشـه هـای سبـزِ وفـا ، شیـر سـرخ بود            رهـرو اگــــر حـبـیـب نـبـاشـد ، دلـیـر نیست

از صـولـتـی کـه در نـگـه آن دلــیــر بــود             در لــرزه مـی فـتــاد اگـر جـانِ شـیـر بــود